روانشناسان احساس تعلق به یک خانواده بزرگ را بین شهروندان رمز سلامت و موفقیت یک شهر دانسته‌اند. خوشبختانه فرهنگ دینی و ملی ما ایرانیان، در موارد بسیاری بر همبستگی و الفت میان اعضای یک جامعه تأکید دارد. همه ما از دوران دبستان با این بیت معروف سعدی که هم‌اکنون زینت‌بخش سردر سازمان ملل است، آشناییم که می‌گوید: «بنی آدم اعضای یک پیکرند/ که در آفرینش زیک گوهرند». این بیت به بهترین نحو، بیانگر قانون شهروندی است اما با این حال، گاهی وقت‌ها برخی از شهروندان این مسئله را نادیده می‌گیرند و به‌گونه‌ای رفتار می‌کنند که گویی از وجود دیگران، بی‌اطلاع بوده و تنها خودشان در جامعه زندگی می‌کنند!
این دست رفتارها اتفاقا بیشتر، مواقعی بروز می‌کنند که معضلی در جامعه همه‌گیر شده و درست در موقعی که حس همدلی شهروندان باید به یاری یکدیگر بیاید، عده‌ای با رفتار‌های خلاف شهروندی آن را از میان می‌برند. شاهد مثال این قبیل رفتارها را می‌توان در همین روزهای بارانی دید. درست در چنین روزهایی که باران و سردی هوا چهره شهر را در خود گرفته و همه مجهز به چتر و لباس گرم می‌خواهیم هر چه زودتر به کار و خانه خود برسیم،گاهی راننده بی‌احتیاطی را می‌بینیم که بدون توجه به عابران پیاده به‌گونه‌ای از خیابان عبور می‌کند که ناگهان تمام آب‌های سطحی خیابان به‌همراه آلودگی‌های متصور در آن نثار لباس و صورت عابران شده و آن راننده بی‌خیال بدون حتی عذرخواهی، به راه خود ادامه می‌دهد. شکی نیست که رانندگی در چنین روزهایی باید با احتیاط بیشتری صورت گیرد، زیرا خطر سر خوردن ماشین بیش از روزهای دیگر است. از این‌رو از رانندگان انتظار می‌رود که با احتیاط بیشتری رانندگی کنند؛ ضمن اینکه در جاهایی که به هر دلیلی آبگرفتگی وجود دارد، بیشتر از هر زمان دیگری مراعات حال پیاده‌ها را بکنند.
